Acclimatiseren van Indonesië

Beste allemaal,

Back to normal life! Ondertussen is de lokale tijd zes uur terug gegaan en gaat op werkdagen de wekker weer.
Toch wil ik de vakantie in het verslag netjes afronden met de laatste dagen en hoe ik terug kijk.

Het vorig verslag eindigde in Mataram. Tom en ik hadden besloten om de Pura Lingsar en Taman Narmada te bezoeken, dat in de buurt van Mataram liggen. Tijdens de rit naar Mataram hebben we een Nederlandse backbackster leren kennen die graag mee wilde, omdat het immigratiebureau in Mataram al gesloten was om haar visum te verlengen.
Zoals bij het bergbeklimmen waren we ook nu niet zo voorbereid als we hadden verwacht, we wisten namelijk weinig van de Pera Lingsar af.
Dus na een kort bezoek hieraan zijn we doorgereden naar Taman Narmada. Dit park was de recreatietuin van de Balinese koning, waar ook een zwembad aanwezig was. Nadat Tom wat baantjes had gezwommen, zijn we terug naar Mataram gegaan.

De volgende dag zijn we terug gevlogen naar Jakarta. We hadden verwacht dat het rond 4 uur in de middag nog best rustig zou zijn, maar helaas was de 24-uur spits al weer volop bezig.
's Avonds zijn we opnieuw naar de Skybar gegaan, deze keer wel met succes. Het is zeker de moeite waard om daar heen te gaan voor de skyline, al is een biertje wel prijzig.

Donderdag was een spannende dag. Het was de dag dat vroeg moest beginnen bij de immigratiebureau: de visum van Tom moest geregeld worden voor zijn terugvlucht. Gelukkig was het rustig en waren er geen problemen met het dossier, dat twee weken geleden een ander verhaal was.
Omdat 's middags pas het paspoort opgehaald kon worden, zijn we tussendoor naar het monument van Jakarta gegaan: de Monas. Helaas hadden we op 132 meter hoogte pech. De lift had storing, na een uur wachten ging er een "geheime" deur open. Gelukkig, ze hadden toch nog een trap. Als eerste in de rij bij de lift, werden we de laatste in de rij om af te dalen. Het afdalen was toch niet bepaald een pretje, het was zoals alles in het land ingericht voor de kleine mensen, de lokale bevolking zelf. Met wat limbodansen op een smal en steile trap, waren we een kwartier later beneden.

Na wat souvenierd kopen in Blok M, was het alweer avond, de laatste uren van de vakantie in Indonesië waren aangebroken. Na alle koffers te hebben ingepakt, ging ik met mijn koffers naar een restaurant,waar Tom zijn afscheidsfeest ging houden. Na wat gegeten en gedronken te hebben, was het voor mij tijd om naar het vliegveld te gaan.

De eerste vlucht ging prima, de tweede vlucht had helaas 3,5 uur vertraging. Uiteindelijk was ik na 28 uur reizen weer thuis en kon het acclimatiseren beginnen.


Tijdens de vakantie heb ik vele mensen en culturen leren kennen. Indonesië is een aantrekkelijk land om te leren kennen. Het woord mooi is lastig te gebruiken. Voor de bezienswaardigheden op Lombok en de Gili-eilanden kan het woord zeker gebruikt worden.
Het milieu is een ander verhaal. In Nederland lopen we wat dat betreft voor voorop. In Indonesië kennen ze het woord scheiden niet, krijg je bij één klein ding al een plastic tas en alles wordt opgebrand. Als de wereld de aarde willen besparen, moeten ze maar beginnen in Azië!

Het Indonesisch volk barst wel van vertrouwen voor je. We hebben afspraken kunnen maken die je in Nederland niet kan maken door vooral wantrouwen bij geldkwesties. Ook bij een probleem staat de hele familie je op straat te helpen zonder enige tegenprestatie (met uitzondering op de zeer toeristische plekken na).

Na bijna drie weken heb ik alleen Jakarta, Lombok en Gili Trawangan gezien. Van verhalen zijn nog zoveel andere mooie eilanden van Indonesië te zien: Sumatra, Java, Flores, Komodo, Bali, Sulawes, Kalimantani e.d.
Volgens velen heeft ieder eiland zijn eigen mooie verhaal. Misschien is dit toch niet de enige keer geweest om naar Indonesië te reizen...

Groetjes vanuit het vertrouwde Brabant,
John